Προσωπικές ιστορίες.
Ο γιατρός μου μας έστειλε σε ένα κέντρο εξωσωματικής και είχα το πρώτο μου ραντεβού 13 μήνες αφού ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε γιατί δεν μπορούσα να συλλάβω. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα, αυτά που είναι γεμάτα κόσμο που πηγαινοέρχεται και μοιάζουν με εργοστάσια. Μπορεί να ήταν πολύ καλοί στη δουλειά τους, αλλά δεν μας άρεσε το περιβάλλον. Έτσι πήγαμε αλλού, όπου ένιωθα ότι μας βλέπουν σαν ξεχωριστούς ανθρώπους κι όχι σαν απρόσωπα νούμερα.
Επειδή όλες οι εξετάσεις ήταν καλές, η διάγνωση ήταν ανεξήγητη υπογονιμότητα. Στην αρχή δοκιμάσαμε το Serpafar (κλομιφαίνη) για 3 κύκλους και δε δούλεψε. Μετά κάναμε 2 σπερματεγχύσεις με ενέσεις (το σώμα μου δεν ανταποκρίθηκε καλά ούτε σε αυτό). Με τα πολλά καταλήξαμε στην εξωσωματική. Ήταν μετά από τον πρώτο μου κύκλο που φάνηκε ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την ποιότητα των ωαρίων μου. Τα έμβρυά μου δεν μεγάλωναν όπως περιμέναμε.
Προχωρήσαμε σε εμβρυομεταφορά με λίγες ελπίδες. Σαν από θαύμα, έμεινα έγκυος, αλλά –πριν προλάβω να χαρώ- απέβαλα στις πεντέμισι εβδομάδες.
Επειδή ο γιατρός είχε κάποιες υποψίες, κάναμε προεμφυτευτικό έλεγχο (δηλαδή PGS) για όλα τα έμβρυα που είχαμε καταψύξει (ήταν 5). Δυστυχώς, όλα είχαν πρόβλημα στα χρωμοσώματα.
Απ’ τη μια πλευρά, αυτό με βοήθησε, γιατί αποδείχτηκε ότι για την αποβολή δεν έφταιγε κάτι που έκανα λάθος ή που παρέλειψα να κάνω. Κανένας δεν το είπε ή το υπονόησε αυτό, αλλά εγώ έχω την τάση να ανησυχώ ως χαρακτήρας και να σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο. Το γεγονός ότι για την αποβολή έφταιγε κάτι που δεν ήταν υπό τον έλεγχό μου, μου έφερε μια περίεργη ηρεμία, σαν να ήταν η μοίρα που έφταιγε.
Από την άλλη, μας εμφανίστηκε ένα πρόβλημα που δεν είχαμε υπολογίσει: τα ωάριά μου μάλλον είχαν πρόβλημα.
Συζητήσαμε πολύ με τους γιατρούς του κέντρου για τις περαιτέρω επιλογές μας.
Μετά από πολλές συζητήσεις με τον άντρα μου, αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια. Είπαμε ότι θα ήταν η τελευταία αν τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια.
Ολοκληρώσαμε λοιπόν τον δεύτερο κύκλο εξωσωματικής και κάναμε PGS πριν την εμβρυομεταφορά και στα 7 έμβρυα που είχαμε.
Το αποτέλεσμα; Και τα 7 έμβρυα είχαν ανωμαλίες.
Ο άντρας μου με κοιτούσε με αγωνία όταν πήραμε τα αποτελέσματα. Ήθελε να βεβαιωθεί πως θα είμαι καλά, αν κλάψω, αν καταρρεύσω. Αλλά εγώ είχα μια περίεργη γαλήνη, σαν να τό’ξερα βαθειά μέσα μου ότι υπάρχει πρόβλημα που δεν έχει λύση.
Κι εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη στιγμή που πήρα αυτό το μήνυμα, αυτήν την καταδικαστική για τη γονιμότητά μου πληροφορία, εκείνη τη στιγμή πήρα τη μεγάλη απόφαση να κάνω άλλη μια προσπάθεια με δανεικά ωάρια.
Ξέραμε ότι αυτή ήταν μια από τις επιλογές στην περίπτωσή μας, μια επιλογή που ξεπερνούσε το πρόβλημα των ωαρίων μου. Ο άντρας μου δεν είχε θέμα έτσι κι αλλιώς και η ιδέα αυτή – που τόσο ξένη μου είχε φανεί όταν την είχα πρωτακούσει – είχε αρχίσει με τον καιρό να μου ακούγεται όλο και πιο οικεία, όλο και πιο λογική, όλο και πιο προφανής. Να πω την αμαρτία μου, την είχα σκεφτεί και κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύκλου, αλλά δεν είπα τίποτα.
Εξέπληξα τον άντρα μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, όταν στο ταξίδι της επιστροφής, την ίδια μέρα που πήραμε εκείνα τα δυσάρεστα νέα, γύρισα και του είπα: ‘Λέω να δοκιμάσουμε με δανεικά ωάρια’.
Και αυτή η απόφαση ήταν μια από τις καλύτερες τις ζωής μου. Γιατί αυτή τη στιγμή γράφω αυτές τις γραμμές στο λάπτοπ με 2 πανέμορφα αγγελούδια να μπουσουλάνε μπροστά μου.
Άραγε θα τους πω κάποια στιγμή τι πέρασαν οι γονείς τους για να τους φέρουν στον κόσμο; Θα θέλουν να ξέρουν;
