Ήμουν 29 χρονών και σε σταθερή σχέση για επτά χρόνια, όταν ανακάλυψα ότι ο φίλος μου με απατούσε και ο κόσμος μου γκρεμίστηκε.
“Δεν πρέπει να ανησυχώ”, σκέφτηκα, “υπάρχει ακόμη πολύς χρόνος για να γνωρίσω κάποιον άλλο, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια”.
Στο πέρασμα των χρόνων, είδα κάποιες από τις φίλες μου να δυσκολεύονται να συλλάβουν, ενώ μερικές ξεκίνησαν τη διαδικασία της εξωσωματικής.
Άρχισα να προβληματίζομαι, καθώς εγώ δεν βρισκόμουν καν στο στάδιο όπου προσπαθούσα να συλλάβω, ώστε να μάθω αν είχα προβλήματα γονιμότητας, καθώς πολύ απλά δεν είχα σύντροφο για να δοκιμάσω!
Καθώς ο καιρός περνούσε, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Από την παρέα των παιδικών μου φίλων, ήμουν στην μειονότητα που δεν είχε παιδιά. Μία προς μία όλες οι φίλες μου παντρεύτηκαν, αλλά εγώ παρέμενα χωρίς σχέση. Ένιωσα πολύ μόνη σε αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανα λάθος και γιατί ήμουν η μόνη που αγωνιζόταν ακόμα γι’ αυτό.
Το αστείο είναι ότι ταυτόχρονα ένιωθα ότι είχα καταφέρει αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Είχα καταπληκτικούς φίλους, μια υπέροχη καριέρα, έζησα σε τρεις διαφορετικές χώρες σε μερικά καταπληκτικά μέρη και ταξίδεψα σε όλον τον κόσμο, ένιωθα σαν να είχα ζήσει μια γεμάτη ζωή.
Ωστόσο, όσον αφορά τις σχέσεις, αισθανόμουν αποτυχημένη. Απλώς δεν μπορούσα να συναντήσω το σωστό άτομο. Στη σπάνια περίπτωση που γνώριζα κάποιον ο οποίος μου άρεσε πολύ, η έλξη δεν ήταν αμοιβαία ή είχαμε πολύ διαφορετικές προσδοκίες για μια σχέση.
Σταδιακά, άρχισα να νιώθω ότι μου τελείωνε ο χρόνος. Καθώς ο καιρός περνούσε, η ανησυχία μου για τη γονιμότητά μου αυξανόταν. Ίσως όλα ήταν εντάξει και θα μπορούσα να μείνω εύκολα έγκυος αν επιτέλους γνώριζα κάποιον, αλλά ίσως και να είχα πρόβλημα να συλλάβω.
Απλά δεν το ήξερα και δεν υπήρχε τρόπος να το μάθω. Κι αυτό με έτρωγε.
Συνέχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να δώσω κι άλλο χρόνο για να βρω τον τέλειο άντρα, αλλά όταν έφτασα στα 37, αποφάσισα ότι αν δεν έπαιρνα δραστικές αποφάσεις, θα μπορούσα να χάσω εντελώς την ευκαιρία να γίνω μητέρα.
Έτσι άρχισα να σκέφτομαι να κάνω εξωσωματική με σπέρμα δότη. Το συζήτησα με στενούς φίλους και συγγενείς και -ευτυχώς- όλοι ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί. Τον επόμενο μήνα επισκέφτηκα το κέντρο εξωσωματικής που διάλεξα και ξεκίνησα τις διαδικασίες.
Όταν το πήρα απόφαση, όλα κύλησαν πολύ γρήγορα. Είχα ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης με την πρώτη μου προσπάθεια και μου πήρε λίγο καιρό να νιώσω έτοιμη να δοκιμάσω ξανά. Έναν χρόνο αργότερα, όταν ένιωθα πιο δυνατή ψυχικά και σωματικά, δοκίμασα ξανά και τώρα έχω τον υπέροχο πρίγκηπά μου από τη δεύτερη μεταφορά εμβρύου.
Ο μικρός γεμίζει την καρδιά μου με χαρά κάθε μέρα. Αν και δεν ονειρευόμουν να ξεκινήσω έτσι την οικογένειά μου, δεν θα άλλαζα τα πράγματα για τίποτα στον κόσμο.
