Προσωπική Ιστορία
Ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδάκι εδώ και πολλά χρόνια. Είχα αποφασίσει ότι θα ήμασταν μια μονογονεϊκή οικογένεια, αλλά μονογονεϊκές οικογένειες θεωρητικά αποκλείονταν από την υιοθεσία και λέω θεωρητικά, γιατί στον νόμο υπάρχει μια σχετική πρόβλεψη, αλλά ποτέ δεν γινόταν πραγματικότητα. Οι χρόνοι αναμονής στην Ελλάδα ήταν τεράστιοι, οπότε προσπαθούσα να δω με ποιον νόμιμο τρόπο μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί και δεν συναντούσα πουθενά ανοιχτές πόρτες και καμία πληροφόρηση.
Αυτό άλλαξε όταν συζήτησα με μια κυρία που ήρθε στο μαγαζί μου τυχαία και είχε ήδη υιοθετήσει ένα παιδί από ξένο κράτος. Μίλησα για πολύ ώρα μαζί της και μου άνοιξε τα μάτια. Εκείνη την περίοδο πάλευα να στήσω το μαγαζί μου και άφησα προσωρινά στην άκρη το όνειρο της υιοθεσίας. Ένα με ενάμισι χρόνο μετά, όταν είχα πατήσει καλύτερα στα πόδια μου οικονομικά και επιχειρηματικά, και λίγο πριν κλείσω τα 50, αποφάσισα να ασχοληθώ και πάλι με το όνειρό μου.
Έτσι, βρέθηκα στη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία που με υποστήριξε από την αρχή μέχρι και τώρα. Επίσης, δίπλα μου στάθηκε και το Υπουργείο Εξωτερικών. Πήγα αρχικά στην κ. Κοντογιάννη, η οποία ήταν υπεύθυνη για τις διακρατικές υιοθεσίες πρώτη φορά άκουγα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και μου έδωσε πληροφορίες και κατεύθυνση.
Έπειτα πήγα στο προξενείο της Αιθιοπίας για να κάνω τη σχετική αίτηση και να γράψω κι ένα γράμμα εξηγώντας γιατί θέλω να υιοθετήσω ένα παιδάκι ορφανοτροφείου από την Αιθιοπία.
Μου είπαν ότι το γράμμα ήταν τυπικό, αλλά εγώ δεν το έβλεπα έτσι. Το γράμμα αυτό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα διάβαζε το μελλοντικό παιδί μου για μένα και θα ήταν σαν να του συστηνόμουν γι’ αυτό και το θεωρούσα πολύ σημαντικό.
Μου πήρε 3 μήνες για να γράψω αυτό το γράμμα και πάλι με βοήθεια. Μετά έπρεπε να κάνω κάποια τεστ για να θεωρηθώ σωματικά και ψυχικά υγιής (εκεί αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες από το ελληνικό κράτος).Με ρώτησαν τι φύλο παιδιού θα προτιμούσα δεν έδειξα προτίμηση.
Με ρώτησαν τι ηλικία θα προτιμούσα κανονικά λόγω της ηλικίας μου θα μου ταίριαζε ένα μεγαλύτερο παιδί. Κάποια στιγμή έλαβα ένα email που με ρωτούσε αν θα ενδιαφερόμουν να υιοθετήσω ένα αγοράκι 4 ετών που τον έλεγαν Αμπετί (που σημαίνει μικρό παιδί).
Βέβαια, ούτε η ηλικία ούτε το όνομα είναι τα «αληθινά». Για τα παιδιά των ορφανοτροφείων, η ημερομηνία γέννησης δεν είναι ακριβώς γνωστή, ενώ και το όνομά τους είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει. Κι αυτό γιατί τα παιδάκια, όταν τα βρίσκουν στην Αιθιοπία, τους δίνουν δικά τους ονόματα οι γυναίκες που τα φροντίζουν στα ορφανοτροφεία, αλλά τα ονόματα που τους δίνουν είναι κατά συνθήκη, μπορεί να είναι από ένα σήριαλ και να δώσουν το όνομα της πρωταγωνίστριας. Όταν, λοιπόν ο γιος μου ήταν στο πρώτο ορφανοτροφείο, του είχαν δώσει το όνομα Αμπετί, που σημαίνει «μικρό παιδί». Όταν έφυγε και πήγε σε άλλο ορφανοτροφείο, άρχισαν να τον φωνάζουν Αμπάτου.
Είπα ναι, ενδιαφέρομαι για το παιδάκι αυτό και μετά από 2 μέρες μου έστειλαν μια φωτογραφία του. Δε σου στέλνουν φωτογραφία πριν πεις ναι δεν μπορείς να διαλέξεις παιδί για να υιοθετήσεις από φωτογραφίες και με ποια κριτήρια να διαλέξεις στο κάτω κάτω.
Έπειτα ταξίδεψα στην Αιθιοπία για να τον συναντήσω (αν και δεν μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια).Φτάσαμε εκεί και πήγαμε στο ορφανοτροφείο όπου και τον γνώρισα (στην αρχή δεν τον κατάλαβα, γιατί είχα μόνο μια φωτογραφία).
Από εκεί και πέρα ακολούθησαν αρκετά ταξίδια για να γνωριστούμε καλύτερα.
Σε κάθε ταξίδι, του πήγαινα ρούχα και τον έβγαζα έξω από το ορφανοτροφείο για να κάνει ό,τι θα έκανε ένα παιδί της ηλικίας του να φάμε, να πάμε βόλτα, να παίξουμε.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που τον πήρα από το ορφανοτροφείο για να τον βγάλω βόλτα και τον επέστρεψα πίσω το βράδυ. Εκείνη τη στιγμή τον είχα στην αγκαλιά μου. Όταν πήγα να τον κατεβάσω και να τον αφήσω, εκείνος άρχισε να κλαίει. Όχι σπαραχτικά, όχι με φωνές, αλλά να κλαίει βουβά.
Τότε του εξήγησα μέσω μεταφραστή ότι η μαμά θα τον παίρνει βόλτα κάθε μέρα για μια εβδομάδα και το βράδυ θα τον επιστρέφει στο ορφανοτροφείο. Κι ότι μετά θα επιστρέψει στη χώρα της, αλλά θα ξαναγυρίσει μετά από λίγο καιρό. Κι ότι ό,τι και να γίνει, εμείς θα ζήσουμε μαζί, απλά χρειάζεται λίγη υπομονή. Και του έδειξα φωτογραφίες από το σπίτι μου, τα ζωάκια μου, από τα ξαδέρφια του, από τους θείους του.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από εκείνη την πρώτη φορά, δεν ξανά έκλαψε ποτέ κι αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη και με βοήθησε να αντέξω όλους τους μήνες της αναμονής μέχρι να τον φέρω στην Ελλάδα. Γιατί το πιο δύσκολο που έχεις να διαχειριστείς είναι αυτό:
Από τη στιγμή που τον έχεις γνωρίσει να τον αφήνεις πίσω, γιατί είναι πολύ μακριά, γιατί είναι σε συνθήκες που μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, γιατί φοβάσαι, γιατί τον ξέρεις, γιατί τον αγαπάς, γιατί τον θες εδώ, γιατί ξέρεις ότι μπορείς να του δώσεις αυτά που έχει ανάγκη και πρέπει να κάνεις υπομονή.
Τη δεύτερη φορά που πήγα στην Αιθιοπία, μου επιτρεπόταν να τον παίρνω μαζί μου στο ξενοδοχείο που έμενα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο του άρεσε να κάνει μπάνιο. Μέχρι τότε, ο Αμπάτου δεν ήξερε ότι το νερό μπορεί να πέφτει με δύναμη πάνω στο σώμα μας, όπως όταν κάνουμε ντουζ. Γνώριζε μέχρι τότε ότι το νερό απλά πέφτει με τη βαρύτητα στο ορφανοτροφείο μια φορά την εβδομάδα, έπαιρναν ένα ποτηράκι και τους έριχναν λίγο νερό πάνω στο κεφάλι τους. Αυτή ήταν η σχέση του με το νερό μέχρι τότε.
Επίσης του άρεσε πάρα πολύ να πλένει τα δόντια του. Και μετά του άρεσε να τα συνδυάζει -να πλένει τα δόντια του και να βάζει ταυτόχρονα και το κεφάλι του κάτω από τη βρύση για να δει αν μπορεί να τα κάνει και τα δύο.
Μετά ξαναέφυγα και επέστρεψα τρίτη φορά και περάσαμε ακόμα καλύτερα.Κάθε φορά που πήγαινα καθόμουν για μία εβδομάδα.
Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά και φαινόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να τον πάρω στην Ελλάδα, συνέβη το εξής τρομακτικό: Οι Αιθίοπες αποφάσισαν να παγώσουν όλες τις υιοθεσίες, επειδή δύο από τα υιοθετημένα παιδιά εξαφανίστηκαν στην Αμερική.
Είχα ήδη γνωρίσει τον γιο μου και ήταν αφόρητα δύσκολο να μην γνωρίζω καν το πού βρίσκεται.
Και ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας να πείσουμε τους αξιωματούχους ότι για τα παιδιά για τα οποία έχει ήδη ξεκινήσει μια διαδικασία γνωριμίας με τους ενδιαφερόμενους μελλοντικούς γονείς, πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Πολλοί ιδιώτες, αλλά και κρατικοί αξιωματούχοι βοήθησαν σε αυτό.
Πέρασαν 6 μήνες γεμάτοι αγωνία, και τελικά μια μέρα μου ήρθε ένα email όπου μου έλεγαν ότι σε 2 μέρες θα μπορούσα να πάρω τον μικρό στην Ελλάδα!
Πραγματικά, ταξίδεψα πάλι στην Αιθιοπία και τον πήρα. Την πρώτη μέρα τον πήγα σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα και έμεινε μέσα για 6 ώρες! Τόσο πολύ του άρεσε.Στο αεροπλάνο για Αθήνα, ο Αμπάτου ήταν ξύπνιος. Είχε μάθει ελάχιστες λέξεις στα ελληνικά και δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του που πετούσε και έβλεπε τη θάλασσα από το παράθυρό του: «Νερό, μαμά, νερό», έλεγε ξανά και ξανά.
‘Μαμά’, μια από τις πιο συγκινητικές λέξεις που έχω ακούσει στη ζωή μου.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, είναι το πόσο γρήγορα προσαρμόστηκε. Κανένα από τα προβλήματα που είχα φοβηθεί ότι θα αντιμετώπιζε δεν τα είδα. Μαθαίνει πολύ γρήγορα ελληνικά, αλλά και τον ενθαρρύνω να μιλάει και τη δική του γλώσσα, για να διατηρήσει δεσμούς με την πατρίδα του.
Του έδωσα το όνομα Άγγελος και το πλήρες του όνομα τώρα είναι Αμπάτου-Άγγελος.
Ο Άγγελος είναι πολύ κουλ τύπος. Ακόμα και στο σπίτι που είναι σαφώς πιο μεγάλο από αυτό που ζούσε εκεί, δεν είχε καμιά περίεργη αντίδραση. Φοβόταν τα ζωάκια στην αρχή (έχω γάτες και σκύλους), αλλά πολύ γρήγορα τα αγάπησε και τον αγάπησαν κι εκείνα.
Αναρωτιόμουν πριν έρθει εκείνος εδώ, τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσω. Πάντα φοβάσαι. Νομίζω κι όταν γεννάς και φέρνεις ένα μωρό στο σπίτι, πάντα αναρωτιέσαι. Ό,τι προβλήματα είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσαν να είναι προβλήματα, δεν ήταν καθόλου. Το αυθόρμητο που θα μπορούσα να πω αν με ρωτούσε κάποιος τι προβλήματα αντιμετωπίσατε θα ήταν να πω «κανένα». Δεν θα ήταν πολύ ειλικρινές βέβαια. Θα ήταν από την πολύ μεγάλη μου χαρά γι’ αυτό που ζω. Υπήρχαν προβλήματα γιατί ήμουν 50 χρονών, γιατί είχα συνήθειες που έπρεπε να τις αλλάξω, γιατί το πρόγραμμά σου, ενώ ήταν ήδη πολύ γεμάτο, ήρθε ο μικρός και έγινε ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Πρέπει να παντρέψεις και το επαγγελματικό σου, γιατί εγώ αυτό το μαγαζί το έχω μόνη μου οπότε έχει πάρα πολλές ευθύνες, όμως και πάλι, κάθε φορά που το σκέφτομαι, θα χαμογελάω και θα λέω «κανένα».
Είναι σπουδαίο αυτό που ζω, κανένα.
Δε θα άλλαζα τίποτα απ’ ό,τι χρειάστηκε να κάνω γι’ αυτό το παιδί, μάλλον θα τα ‘κανα επί είκοσι αν μου ζητούσαν να τα κάνω ξανά. Είναι σαν τη γέννα που λένε ότι την ξεχνάς. Μάλλον κάπωςέτσι είναι, τα ξεχνάς. Κι αυτό γιατί εκείνος το αξίζει. Είναι σπουδαίος, με κάνει καλύτερο άνθρωπο κάθε μέρα.
Η ζωή μου τώρα είναι προ Άγγελου και μετά Άγγελου. Είναι δύο άλλοι κόσμοι.
Ο λόγος που λέω όσα λέω, γράφω όσα γράφω κι έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις γι’ αυτό το θέμα, είναι επειδή είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου: Ότι αν όλα πάνε καλά, θα προσπαθήσω να συμβάλλω να ανοίξει το κομμάτι των υιοθεσιών. Να ανοίξουν θέματα που ήταν ταμπού στην Ελλάδα, όπως υιοθεσία, μονογονεϊκές οικογένειες, παιδιά με άλλο χρώμα, κτλ.
Για γυναίκες που θέλουν παιδιά και δε μπορούν να αποκτήσουν. Που μπορεί να κάνουν 35 εξωσωματικές και να είναι επικίνδυνες για το σώμα τους.
Για ένα κράτος που δεν είναι φιλικό προς τις υιοθεσίες και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Για το νέο νομοσχέδιο που έχουν την υποχρέωση όλοι να το δουν όπως πρέπει να το δουν.
Για παιδιά που ζουν σε ιδρύματα και που κάθε παιδί έχει δικαίωμα να βρεθεί σε ένα σπιτικό που θα ‘χει αγάπη, αγκαλιά, προσοχή, φροντίδα, κουβέντα, χρώματα, αρώματα, στιγμές.
Για τους ανθρώπους που το σκέφτονται, αυτό που έχω να πω ότι παιδί σου είναι αυτό που μεγαλώνεις, έτσι το αγαπάς.
Τελικά με ένα παιδί γίνεσαι μαμά γιατί ζεις μαζί του, γιατί είναι άρρωστο, γιατί είναι χαρούμενο, γιατί ταξιδεύεις. Και οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν θα πρέπει να φοβούνται τις μεγαλύτερες ηλικίες παιδιών.
Εγώ τον Άγγελο τον έφερα εδώ 5 χρονών.
Το χρωστάω και στα παιδιά και στους ενδιαφερόμενους γονείς. Έχω πάρει πάνω από 1000 μηνύματα στο FACEBOOK από ζευγάρια που μου ζητάνε πληροφορίες για τις υιοθεσίες. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θέλουν να ανοίξουν το σπίτι τους και την καρδιά τους για να φιλοξενήσουν ένα παιδί και δεν έχουν τις πληροφορίες και τις δυνατότητες να το κάνουν. Κάθε παιδί, κάθε γυναίκα και κάθε πατέρας έχει δικαίωμα να νιώσει αυτά τα πράγματα.
Πολλοί με ρωτάνε αν με απασχολεί ότι μπορεί στο μέλλον το παιδί μου να ακούσει αρνητικά σχόλια, είτε λόγω του χρώματός του είτε λόγω της υιοθεσίας του. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα κάνω έναν γιο δυνατό και χαρούμενο κι αν κάποιο στιγμή στεναχωρηθεί για κάτι που θα του πουν, ξέρει ότι θα είναι στιγμιαίο γιατί η μαμά θα είναι εδώ για να το συζητήσουν.
Στο κάτω κάτω ο γιος μου ξέρει ότι πάντα θα ναι σοκολατένιος, και η μαμά του πάντα ροζ.
Φωτεινή Παντζιά Μαμά του Άγγελου – Αμπάτου
